Oblicze najbiedniejszych

Wczoraj przy świętowaniu imienin w mojej wspólnocie, spontanicznie rozpoczęła się rozmowa na temat ubogich, w kontekście Światowego Dnia Ubogich, ogłoszonego przez papieża na przyszłą niedzielę. Mówiłyśmy wiele o rybach i wędkach; o mądrym pomaganiu; o miłości wobec potrzebujących; o frustracji, która jest nieunikniona, kiedy ktoś trwoni naszą pomoc; o trudności dostrzeżenia Chrystusa w tych, którzy mają roszczeniową postawę; o pomocy systemowej i byciu matką, która poda kubek wody… Można przeprowadzić wiele dyskusji, opartych na bardzo słusznych argumentach, a jednak za każdym razem, gdy stajemy wobec konkretnego człowieka z jego historią, nic już nie jest proste.

Bardzo poruszyły mnie słowa z orędzia papieża Franciszka, który dosadnie pisze o tym, gdzie mam szukać Jezusa.: „Jeśli chcemy naprawdę spotkać Chrystusa, to konieczne jest, abyśmy dotknęli się Jego Ciała w ranach ubogich, w odpowiedzi na Komunię sakramentalną otrzymaną w Eucharystii. Ciało Chrystusa łamane podczas Świętej Liturgii pozwala nam się odnaleźć przez miłość wspólną w obliczach oraz w osobach najbiedniejszych braci i sióstr. Zawsze aktualne są słowa św. Biskupa Chryzostoma: «Jeśli chcecie uczcić Ciało Chrystusa, to nie lekceważcie Go dlatego, że jest nagie. Nie czcijcie Chrystusa Eucharystycznego jedwabnymi ozdobami zapominając o innym Chrystusie, który za murami kościoła jest nagi i cierpi z zimna»”

Ostatecznie ważne jest więc to, co zadzieje się w moim sercu – czy dostrzegę Jezusa; czy pozwolę się poruszyć; czy będę znała imię tego, którego mijam codziennie w drodze do sklepu; czy się uśmiechnę bez poczucia wyższości; czy wyjdę ze swojej strefy komfortu i ze swojej niesamowicie istotnej listy zadań, żeby spotkać się z tym, któremu oddałam swoje życie i któremu ślubowałam ubóstwo?

I jeszcze to… powalające…