Serduszko Jezusa

Z roku na rok coraz mniej lubię życzenia świąteczne. W moim odczuciu stają się one bardziej odezwą do całego świata i okazją do głoszenia swoich mądrości, niż prawdziwym pochyleniem się nad konkretnym człowiekiem, by to w nim dostrzec Boga i jemu życzyć czegoś bardzo indywidualnego. Na takie za to nie łatwo znaleźć czas i przestrzeń. Tym razem jednak jedne z życzeń jakie otrzymałam bardzo mnie urzekły. Pani Monika z naszej cudownej Rodziny Sacre Coeur (czyli świeckich żyjących naszą duchowością) napisała jedno proste zdanie: „Radosnego odpoczynku przy maleńkim sercu Jezusa”.

Nagle zrozumiałam, że Jezus nie tylko stał się dzieckiem, ale miał też serce dziecka! Serce pełne ufności, proste i czyste. Jak u każdego maleństwa, łatwo nam jest tak na nie patrzeć. Dużo trudniej zdać sobie sprawę, że Serce Jezusa pozostało takie aż do końca. Jezus, umierając na krzyżu w pełnym zaufaniu do Ojca, z prostotą oddał za nas życie, bo czystość dziecka, którą każdy z nas traci, nadal nim kierowała. Zastanowiłam się dzisiaj w jaki sposób mogę naśladować właśnie to maleńkie Serduszko Jezusa, które zaprasza mnie dziś przed żłóbek w Betlejem.

Pierwszym i najważniejszym wydaje mi się zaufanie. Dziecko ma w sobie ogromne pokłady ufności, bo nie doświadczyło jeszcze świata, w którym jest zło i w którym ktoś mógłby mieć złe zamiary. Z czasem dopiero uczy się tej bolesnej prawdy, przekładając niestety ten obraz na Pana Boga. Jezus ufał Ojcu i tylko dzięki temu był w stanie wykonać swoją zbawczą misję. Tymczasem z naszej natury po grzechu wynika fakt, że ciągle nie dowierzamy, że Bóg naprawdę może być dobry i może chcieć naszego szczęścia. Z tego zwątpienia bierze się niebezpieczna myśl, że skoro On nie może mi pomóc, to ja muszę sobie dać radę sama, a to już o krok od tragedii.

Z zaufaniem wiąże się kolejna cecha Serduszka Jezusa, jakim jest prostota. Dziecko nie kalkuluje i nie przelicza co bardziej się opłaca. Maleńka istota bez lęku zdobywa swój mały świat, nie mając świadomości konsekwencji. Widzi dobro tam, gdzie dorosły zobaczy tylko zagrożenie. Myśląc o dziecku, mówimy, że to niewinność, kiedy jednak patrzymy na dorosłego który tak postępuje, raczej użylibyśmy słowa naiwność. Jezus był naiwny w swojej szalonej miłości. Jadał z tymi, z którymi nie wypadało, narażał się tym, którzy mieli władzę i ostatecznie dał się zabić, nie przeliczając ile jeszcze osób mógłby uzdrowić i nakarmić, gdyby nie umierał tak młodo.

Dziecko ma też jeszcze jedną ważną zdolność – przekonanie o byciu kochanym bez względu na wszystko. Niemowlę nie zastanawia się co ma robić, żeby zasłużyć na miłość swojej mamy. Kiedy patrzę na Jezusa, to jest jedna z cech, która mnie najbardziej inspiruje – On nie robi nic, by przypodobać się innym, ale wszystkim daje w nadmiarze z miłości, którą ma w sercu. Taką pewność można w sobie odkryć tylko będąc przekonanym o nieskończonej i bezwarunkowej miłości Boga.

Jeśli macie ochotę posłuchać kogoś mądrzejszego w tym temacie, to polecam kazanie z pasterki by o. Roman Bielecki OP.